iki kişilik yaşamak bana göre değildi.. evet belki bir yer vardı kalbimde bir zamanlar, ikinci bir kişi için... sahibini bekleyen... ama o koltuğu söküp atmıştım bilmeden.. artık oturan, anca kucağıma otururdu..ve ben sıkılıp yorulduğumda, ağır geldiğinde de kaldırıp atardım.. işte bu kadar..