Babam bir kere olsun dovmedi bagirmadi bile. Fakat 27 yasimdayim, gelip de bir gun oglum diyip icten sarildigini hatirlamam. Cok kucuk yasta babasini kaybetmis ve bazi zorluklar yasamis o yuzden hak vermeye calistim ama baba sevgisine hasretlik baska bir sey. Babam da annem de iyiydi ama sevgilerini gostermede gibintilari vardi. Bilirdim cok severlerdi ablamlari ve beni. Annemin de dayagini hic hatirlamam cok iyi bir insan ve anneydi annem. Ta ki iki sene once kanserden kaybedene kadar. Su an cok aci cekiyorum mesela ona karsi geldigim en ufak anlardan, yeterince sarilamamaktan, yuzune sabah aksam sevdigimi soyleyememekten. Duygularimi kaybettigimi hissediyorum mesela, hayatima bir kadini sokmak istemiyorum cunku ona cok deger verip sahiplendikten sonra bi an annem gibi gitmesine dayanamam sanirim. Hep kisa sureli kiz arkadaslarim oluyor cunku sklyrum ve gerektigi gibi sevgimi gosteremiyorum onlara duygusuzlastigimdan. Fakat tek bildigim sey cocuklarima cok farkli bir baba olacagim ben de ekgib olan sevgiyi onlardan mahrum etmeyecegim. Burada okuyunca cogunuz vok kotu seyler yasamissiniz bu yuzden sukrettim kendim icin. Fakat unutmayin siz de bunlari cocuklariniza yasatirsaniz sizin de ailenizden farkiniz kalmaz.