üstüm başı kan içinde ağlıyorum bir yandan bir yandan aysu diye bağırıyorum hastanedeyim babamlar zor tutuyor biri an içerden doktor çıktı doktora "doktor bey aysu nasıl" dedim " o da durumu kritik ama Allah büyük" dedi ne demek durumu kritik dedim doktorun yakasına yapıstım ve "hastayı kurtaracaksın doktor baska caren yok" dedim ellerini yakamdan cektı ve içeri tekrar girdi. babama baba ben gidiyorum dedim nereye dedi baba bunları onların yanına bırakmayacağım dedim ve hızlıca dışarı çıktım etrafıma baktım güneş annımdan vuruyor hemen eve doğru koştum üstümü değiştiirip abılerını bulmaya gidecektim ki eve girdim üstümü değişitim tam dışarı çıkacakken kapının solunda babamın yere attığı silahı gördüm alıp dışarı çıktım ve karadeniz mahallesinde oğru gittim otobüsle reşit pasadan 4.levent metroya bindim oradan edırne kapıya oradanda minübüsle karadenız mahallesıne gıttım yanlıs olmasın 2 saat gıbı bır sürede gittim gider gitmez aysuların evine doğru ilerledim ve bağırdım çıkın lan dışarı dedim kimse çıkmadı kapıyı çaldı kimse yok oara telefonum çaldı arayan annemdı telefonu açtım o sıra kapıyı abisi açtı ve silahı çıkarı ona doğrulttum efendım anne dedim baba burak üzgünüm dik dur ama aysu kurtulamadı dedi... o an yıkıldım gözlerim doldu telefona cevap bıle veremedım telefon alo alo alo nidaları eşliğinde yere düştü düşer düşmez dolan gözlerimi sildim ve abisine "hüzünlü bir ruh insanı, bir mikroptan bile daha hızlı öldürür" dedim ve kafasına tek kurşun acımadan sıktım. aabisi yediği merminin etkisinden geri geri attı kendini bir daha sıktım emın olun sıkarken gözümü bile kırmadım zaten ardından yere kapaklanana kadar şarjörü boşalttım ...
https://www.youtube.com/watch?v=HNY5zCbcIXU