*
-rezervasyonunuz var mı beyefendi? dedi
-yok. dedim
-o zaman üzgünüm. dedi
saat 12'ye çeyrek vardı. daha önce böyle bi durum yaşamadığım için ne yapacağımı bilemedim.
kapıda bekliyordum öylece.
aklıma gelen tek şey süprizi bozarak eylül'e geldiğimi söylemek olacaktı,
başka çarem yoktu, tam mesaj atmak için telefonu çıkartmıştım ki cebimden,
mekandan çıkan bi kıza takıldı gözüm. kız çok tanıdık gelmişti.
kısa süre sonra kızın daha önce eylül'ün izmir'de çektiği fotoğraflarda gördüğüm derya olduğunu farkettim. "seni bana allah gönderdi" diyerek sevinçle koştum derya'nın yanına.
-derya? dedim yine de tam emin olabilmek için.
o da beni fotoğraflardan tanıyorduk ki
-ömer? diyerek çıkarttı beni.
-evet. dedim
-senin ne işin var burda. dedi
"sorgulamak sana mı kaldı amk" desem de içimden o an için derya'ya muhtaçtım.
-süpriz yaptım. dedim
derya beni tanımıyor olmasına rağmen resmen üzülmüştü geldiğime.
-hım iyi yaptın. dedi soğuk soğuk.
anlam veremesem de teşekkür ettim.
-eylül içerde mi? dedim
-evet. dedi kekeleyerek.
-beni içeri sokarsın di mi? dedim
-ömer pek uygun bi zaman değil bence, sana bizim evin anahtarını vereyim, sen oraya git, biz de birazdan çıkarız, eve geliriz orda yaparsın süprizi ha? daha güzel olur. dedi
hayatımda duyduğum en saçma fikirdi.
-neden? dedim mantıklı olarak.
-ya sayı falan verdik biz, içeri zaten tıklım tıklım, sorun çıkartırlar almazlar zaten. dedi
-iyi madem, siz girin eğlencenize bakın, ben burdayım, çıktığınızda görüşürüz. dedim uzattığı anahtarı elimle nazikçe iterek. derya birini bekliyor gibiydi. benle konuşurken panik olmuştu.
sağa sola bakınıyordu sürekli. saate baktı sonra. onla birlikte ben de baktım saate.
saat 12'ye 5 vardı.
-ama olmaz ki böyle, aklım sende kalır. dedi. "yalanını gibeyim" dedim içimden.
bi şeyler döndüğü çok açık belliydi, o saatten sonra gibsen gider miydim, gitmezdim amk.
kurt düşmüştü bi defa içime.
-geç kalmadım di mi. diyerek koşarak bi çocuk geldi yanımıza.
sesinden çıkartamadım başta ama selam vermek için döndüğümde emre bini ile yüz yüze geldim.
o an ne yapacağımı bilemedim beyler. elim ayağım birbirine dolanmıştı sinirden.
ama asıl bomba henüz patlamamıştı. bi kaç saniye sonra eylül çıktı mekandan.
-hadi ama nerdesiniz. diye söylene söylene henüz beni görmeden bize doğru geliyordu.
eylül. önce benle sonra da yavşak emre'yle göz göze geldi.
o an tam olarak neler yaşadığımın tarifi yok beyler. istesem de anlatamam, kasmayalım hiç.
diyebileceğim tek şey o an kendi halime acıdım lan beyler...
sinirden deliye dönsem de sadece yumruğumu sıktım.
avuçlarım bembeyaz olana kadar sıktım hem de, ama patlatmadım kimseye.
arabaya doğru gittim hızlı adımlarla.
-ömerrrr. diyerek peşimden koştu eylül..
o bana yetiştiğinde ben henüz binmiştim arabaya.
cama dayandı eylül. çaresizce vurdu cama.
sadece 1 saniye göz göze geldik ama o küçücük an bile eylül'e duyduğum öfkeyi betimleyeme yetmişti.
"boş koy ömer" diyerek izmit'e dönmek üzere bastım gaza..