Ard arda durmadan içtim. Bir taraftan ağlayıp bir taraftan içtim.
Yaşadıklarımı asla haketmediğimi düşünüyordum.

O gün bana sabah olmayacaktı.. O halde eve gidemezdim. Yatıp uyuyamazdım. Odam bana dar gelirdi.. Yatağım beni boğardı o gece.. En önemlisi zavallı annem ben eve gelmeden yatmazdı.. Beni o halde görünce harap olurdu garibim.. Bunları düşündüm.

Arabadan aşağı indim. Temiz hava çektim.. Biraz kendimi toparladım.
Annemi aradım. Arkadaşım Erdemin annesinin rahatsızlandığını, erdemin arabasının arızalı olduğunu, benim arabayla Erdemin annesini hastaneye zütüreceğimizi, geç geleceğimi, beni beklememesini, belki hastaneden geldikten sonra, erdemlerde kalabileceğimi, babama da haber vermesini söyledim.

Annem anlattıklarıma inandı.

Bu geceyi tek başıma geçirebileceğime inanmıyordum. Kendi kendime sabaha kadar düşün düşün iyice harap olurdum.

Ardından Erdemi aradım.
Kahvede kağıt oynadığını söyledi. 10 dk ya kadar yanına geleceğimi söyledim.
Şehir merkezine inip kahvenin önüne çektim. Ben arabadan inmeden Erdem yanıma geldi. Ön koltuğa oturdu.
Elimde kalan son biramı yudumlayıp büfeye tekrar çektim.
Erdem ikide bir soru soruyordu.

Hayırdır Müzisyen? Ne bu hal kardeşim?
Ne oldu sana? iyi misin?

Büfeden tekrar 6 bira daha aldım. arabanın yanına geldim. Erdemden şoför koltuğuna geçmesini istedim.

Ön koltuğa oturdum. Açtım yeni biramı.

Devam et kardeşim dedim. .Biliyordu arabayı nereye çekeceğini.. Ağır ağır gittik. Hiç bir şey konuşmadık gidene kadar.
Büyük ihtimal sezmişti Erdem halimden neler olduğunu. Arabayı çektik her zaman ki yere..

Erdem döndü bana ;

-Müzisyen?
-Kardeşim...
-Ne oldu sana böyle..
-Gözlerine ne oldu ? Ağladın mı sen

Erdeme baktım. Tutamadım kendimi..
Başladım tekrar ağlamaya. Hıçkıra hıçkıra.. içimi çeke çeke..
Ağladıkça rahatladım.. Rahatladıkça ağladım..