Gün 5

bi hastanın tedavisi için elektrik gerekmiş ishak abiyle gidip halledicektik. biz hastayı sabitledik, doktorda elektrik vermeye başladı. her verdiginde acılar içinde çığlık atıyordu. soğukkanlı bi şekilde izledim. hastanın gözlerine baktım hep.
bakmamalıyım!

bittiğinde titriyordu sadece . çenesi ve vücudu titriyordu. elektrik hala üzerindeydi sanki. evet öyleydi. bunu odasına zütürüp gerekli olan diğer hastalarada aynı işlemi uyguladık.bu işlem herkes için değildi. ilaçlı tedaviye yanıt vermeyenler içindi. hastanedeki bütün yatanlar potansiyel bir elektrik mağduruydu.
bu arada fadime ablanın gözündeki morlukar artıyodu. çokta gibimde değildi zaten, umursamadım. sadece çalıştığımdan beri biraz kafam karışıktı. küçükken hayalet arkadaşlarımla konuşuyordum . tam bana yakışır yeri bulmuşum amk. neyse olayımıza dönelim.

ben tuvalette sıçarken yine sesler gelmeye başladı. lisede filan görmüşsünüzdür , kavga olurken sıraya filan vuruyolardı sıra yere düşüyor falan. onun gibi sesler çıkıyor işte. Garip bi benzetmeydi biliyorum.
ayağa kalkıp sifonu çekip hemen çıktım tuvaletten. (zütümü silmeyi ve pantalonumu yukarı çekmeyi unutmadim tabiki.)dışarıda ilk ishak abiyi gördüm.