Gün 5

Kendime söve söve işe geldim. Kahvaltı verilmiyodu. Dolayısıyla acıkmıştım. Haatanenin kantinine inip tost yaptırdım. Ama kantinde herkes sanki bana bakıyordu. Hepsi benim peşimde gibiydiler. Yada bana öyle geliyordu. Tostumu alıp yukarı çıktım. Kimi hastalar ihsana üzülüyor kimileride olaydan habersiz. Dolaşıyordu. Belgesel saati vardi. Yani televizyon saati. Bu sefer iahak abi istediği yeri açtı. Bi haber kanalıydı. Diğer hastalar yillar sonra farklı bişey izleme sevincindeydiler. Spikerin ağzından bunlar döküldü

"Karısını ve çocuklarını öldüren adam, ruh hastalıkları hastanesine kaldırıldı."

Ardından bi çığlık geldi.
Bu hüseyindi.
O adamın kendi olduğunu saniyordu.
Gerçi durumları pek farklı sayılmazdı.

Yine sakinleştirip odasına aldık.
bu çığlıklar beni başka birimi yapıyodu yavaş yavaş ? hayır daha çok erken !

ishak abi hastalara ilaçlarını vermemi söyledi. tamam diyip yapmam gerekenleri yaptim. fazla muhattap olmak istemiyordum delilerle. benide delileştiriyolardı çünkü.