Üniversite zamanım göz açıp kapayıncaya kadar geçti. Elazığ'da bir hastanede zorunlu görevimi yapmam için atanmıştım. ilk iş günüm çok hareketliydi . Trafik kazası vakaları , gıda zehirlenmeleri , kalp krizleri... Herkesle ilgilenmeye çalışıyordum. Aslında görevimin ilk saatlere mutluydum da nedense bir yerden sonra beni bir ümitsizlik gibi çok değişik bir duygu sarmaladı. Bu ümitsizliğe geleceğimde hep böyle rutin işlerle uğraşmak mı yoksa hastalarda ki o anlamsız korku mu sebep oldu tam kestiremiyordum , belki ikisi de beni ümitsizliğe itiyordu.