beyler anı; alıntıdır, okumanızı tavsiye ederim.

"ilkokul, yıllardan 90'ların başı falan... o dönem babamın bir mermer atölyesinde ustabaşı gibi tesis sorumlusu gibi bir görevi var. titrin yarattığı hülyaya aldanmamak lazım; zaman zaman 7 gün, 13 saat gibi çok ağır şartlar altında çok komik ücretler karşılığında çalışıyordu. tabi cebinde genellikle çok parası olmuyordu. bir cumartesi günü ben de babamla işyerine gittim. akşam dönüşte henüz başlamış olduğunu tahmin ettiğimiz beşiktaş maçı için hızlı adımlarla eve yürürken tembih etti babam; birazdan bakkala girecektik ve cebinde çok parası yoktu. o yüzden babamdan bakkala girdiğimizde bir şey istememeliydim. sadece bir ekmek alıp çıkacaktık; "peki baba"... evin hemen altındaki bakkalda biraz sıra vardı. yaklaşık 3-4 dakika sonra babam sırada beklerken beni yukarı yolladı. bak bakalım maç başlamış mı, ben de geliyorum şimdi dedi. benim kafa zaten bayram yeri. gökhan, rıza, recep falan kafam uçmuş. hemen aldım yerimi tv karşısında. o zamanlar şifreli kanal hadisesi henüz yok tabi. neyse babam bir geldi, elinde çokonat... canım benim, ben onu bütün gün hiç üzmemişim o yüzden almış; öyle söyledi.

parası harbiden yoktu. bunu bilmeme rağmen o zaman hayvan gibi sevinmiştim ama geçenlerde aklıma gelince, bildiğin içim kanadı. o gün sevindiğim için bile sorumlu hissettim kendimi. bu haftasonu bizimkine olayı hatırlattım, hatırlamadı tabi. uzun zamandır ilk kez gözleri doldu sadece: "ben sana kurban olayım, sen o dönem her şeyin farkındaydın. bizden hiç bir şey istemezdin ki, niye öyle bir şey söylemişim acaba sana... " bu sefer de buğulanma sırası bana geçti tabi.

sağolsun kendisi sıçar böyle insanın ağzına."