durum değerlendirmesi yaptım; melis 10.sınıfın tamdıbını yalnız geçirmişti, hala o orijinal kızdı benim gözümde. bense selenle gayet mutluyken şerefsizce terk edilmiştim, bir yanım gururuma yediremiyordu hala ama onu unutmam pek kolay olmuştu. ben yine her meltemi görüşümde bi garip oluyordum, belki de unutmama sebep olan şey meltemdi. onun hayali bile beni mutlu ediyordu. o yalnızdı, ben yalnızdım. güzel şeyler olabilirdi

yalnız mutlu olmayı çok denedim ama olmuyordu beyler. başarabilsem zaten kimseye ihtiyaç duymazdım. hayatımda selenin yokluğu kendini çok belli ediyordu zaman açısından, bir sürü boş vaktim vardı. deli gibi ders çalışıyordum, bilgisayar oyunları oynuyordum ama hiçbiri yetmiyordu işte. ve meltemin varlığı beni sürekli 'hadi olm, hadi olm' şeklinde gaza getiriyordu