5. Kattaydı ev asansöre bindim. indiğimde annem beni kapının önünde karşılamıştı. içeri ayakkabılarımızla girip baktık, ev acayip büyük lan ben zaten tek çocuğum, ne gerek var böyle bir eve. içten içe de bu zengin mahalle kültürünün bizi bastıracağından korkuyordum. Her küçük sorun benim için bir kaçış bahanesi oluyordu o yüzden.

Sonraları öğrendiğime göre... Annemin babası olan dedem vakti zamanında buralara binalar yaptırmış, kendisi yurtdışında inşaat ustalığı yaparak o zamanki yaşadığı ülkede italyan firmaları ile ortaklık kurmuş.

Sonra uzun yıllar dışarıda olmamın yorgunluğu ile her şeyi satıp büyük paralar kazanıp geri dönmüş. Ama kendini iş bilir sanan kardeşleriyle kurduğu ortaklıklar yüzünden kazandığının birçoğunu kaybetmiş.

Bu bina dedemlerin soyadını taşıyordu. Vay be dede sen neymişsin. Zamanında satılmış tabi dairelerin hepsi. Kala kala bu daire ve karşı daire kalmış. Orada da karı koca doktor olan birileri oturuyormuş.

Evi bir şekilde almışız. Ama eski evimizde sayılmayacak. Orası önemli. Sonra döneceğim neden önemli olduğuna.

Evi beğenmemek imkansız zaten. Çıktık asansöre bindik bende bir takıntı var. Her asansöre binişimde yanımdaki kişilerle çaktırmadan da olsa boy ölçüşürüm. Babama yetişememe daha bir 5 santim vardı lan o zamanlar.

Asansörden indiğimizde tam kapıyı açacakken dışarıdan birileri benden önce davranıp aralamıştı kapıyı. içeri önce kır saçlı bir amca ve sonrasında bir kadın ve bir kız girmişti(Beyza değildi)

...