-çok özlemişim seni
+bi de bana sor

sonra kalktık ve el ele yürümeye koyulduk. yürüyor yürüyor ve yine yürüyorduk. yürürken birbirimize bakıp gülüşüyorduk. bir şeyler konuşuyorduk ama önemi yoktu ki. bunlar hep sevgi gösterisiydi. resmen leyla olmuştum etrafımızdan geçenlerin bir anlamı yoktu. o caddede sanki bir ben bir de selen vardı.

saatlerce ne yaptığımızı bilmiyorum yemek bile yememiştik, hava kararmaya yakın eve dönmemiz gerektiğini hatırlattı. ve yine başladık aşıklar gibi yürümeye, onların evlerine doğru. apartman girişine kadar zütürdüm onu, iyi geceler dilekleriyle yanağıma tek öpücük kondurup hızlıca içeri girdi. o ana kadar hayatımın en huzurlu anıydı