ben 1. sınıfan 5. sınıfa kadar didem ile oturur didem ile kalkardım. sürekli sıra arkadaşı, yol arkadaşı olduk ve içten içe ilerde onunla kuracağım tatlı güzel yuvayı ve çocuklarımı düşünürdüm. çocukluk işte amk. sonra bu didem ortaokula geçince okuldan ayrılmış meğer. 6. sınıfın ilk günü gittiğimde herkes orda bi didem yoktu. çok üzüldüm kahroldum... o yıllar küresel ısınma furyası vardı, okulun ilk haftası her ders her dakika küresel ısınma sunumları izlemiştik ve ben normal dersler başlayana kadar sürekli didemi düşündüm. dersler başlayınca düzeldim çünkü ben sınıfın medar-ı iftiharı, akıllı çocuğuydum. bilgi yarışmalarında sınıfıma liderlik ederdim. sınavlarda kopya sisteminin merkezindeki elemandım. her neyse çok uzattım amk. söylemek istediğim şey şu ki; biri ne zaman küresel ısınma dese benim aklıma didem gelir