Her ayrılığın bi klişe evresi vardır ya biz de o evredeydik Bomtak bi dönem. Kendinde değilsindir ve çevrende seni yönlendirmeye çalışan bir sürü insan vardır. “Abi napıcan yaa o kaybetti”cilerle , “Kızım senden iyisini mi bulcak boş ver yaaa” ‘cıların ölümüne kapışması.
Aradaki çifte yazık ederler. Ben de o dönemdeyim her gece 4-5 tane hıyarla oturup deli gibi içiyoruz. Neyse gel zaman git zaman artık normale döndük. Daha doğrusu normale dönmeye çalışıyoruz. Tugay var bizim kafa oğlan. Harbiden eyvallahı var hiç bi şeyini sakınmaz esirgemez. Çıkalım bi istiklal yapalım piyasaya yeniden dön sağ sol muhabbet yapıp duruyodu. Kendi kendime lan dedim Tugay’ı arayım oğlan ne zamandan beri diyo Nevizade’de otururuz bi kaç bira yuvarlarız. Sohbeti de sağlamdır. Kafa dağıtırım hem de dediği gibi. Aradım bunu açtı evdeymiş. Hadi dedim istiklal yapıyoruz. Benden çok sevindi.
Dışarıda yağmur rahatsız etmeyecek biçimde yağıyor, bahar yeni gelmiş. Hava mis.
Akşam saat 20.30 falan Tugayla Nevizade’ye geldik. Nevizade’yi yağmur, toprak bira kokusu kaplamış. Bilen bilir Nevizade’nin o havası insana yaşadığını hissettirir. Neyse oturduk bi yere kakara kikiri yapıyoruz. Tugay’ın yüzü düştü. Oğlum noldu diye soruyorum bi şey yok abi devam et falan diye geçiştiriyor. Arka masadan gelen gülme sesi bi zamanlar beni hayata bağlayan sesle aynı olduğunu fark ettim. O anı hala nasıl betimleyeceğimi bilmiyorum bilemiyorum. Dünyam başıma yıkılmadı. Dünyam durdu. Yıkılsın istedim yıkılamadı.
Olmasın diye yalvararak arkamı döndüm. Uğruna geleceğimden vazgeçtiğim kız şu an başkasıyla oturuyodu. Sarmaş dolaşlar. Benim sigaramı ağzıma zütüremediğim anlarım oldu. O anlardan biriydi. Adamın yüzünü bile hatırlamıyorum. Bi önemi de yok zaten. Mesele Melis’i kaybetmek falan değildi. Mesele bütün emeklerinin, anılarının, hatıralarının o ana kadar yaşama amacının aslında bi hiç olduğunu anlamaktı. Sevmeyin dostlarım zira akıl işi değil.