Düşünmeye başladım son zamanlarda

Aslında saçma sapan bi karmaşanın içinde sürekli doğruyu bulmak için mücadele verdiğimi ve doğruyu buldukça her şeyimi kaybettiğimi düşünmeye başladım

Çok kurcaladım her şeyi, enine boyuna hesapladım. Birazda kafayı sıyırdım, içimde bir şeyler öldü. Yaşama sevinci gibi. Dönemsel bi depresyon mu? Değil bence çünkü yıllardır bu karmaşanın içindeyim

inandığım doğrular var. Vazgeçemediğim. Ona inanmayanlara da böcek gözüyle bakıyorum. Üstün olduğumu düşünmesemde insanların kör olduğunu düşünüyorum.

Yanlış adım atmaya korkar oldum. Nedenini yemin ederim bilmiyorum. Ama hayatımda yanlışa yer vermek istemiyorum. Parçalanan her taşımı yeniden inşa etmek icin uğraştım her seferinde hemde daha güçlü şekilde

Ama insanlara uzaklaştım böyle yaptıkça. Çünkü doğruyu ve yanlışı önemseyen insan sayısı çok az. Bense bunu hayatımın tam ortasına koymuşum. Acı versede doğru olan budur diyorum ve gittikçe soyutlanıyorum

Belli fikirler belirlemişim dışına sapamıyorum. Ve bazı önyargıların...

Onur gurur ve şeref i yanlış algılıyorum belkide. Hayatımdaki en önemli 3 şeydir bu. Ama insanlar bu asil duyguları nası ayak altına alıyor? Bunlardan uzaklaşıp kendi ütopyasını kuruyor?

Sevgilimden ayrılsam kısa zamanda unutuyorum çünkü doğru olan budur diyorum. Acı çekmek istemiyorum, yada aşk acılı tivitler atıp kızın okurken "hahahah" demesini kendime yediremiyorum. Bunun gibi şeyler

Haftada 1-2 gün mutlaka uyku felci geçiriyorum. Yada bazen rüyayla hayatı ayırt edemiyorum. Saçma sapan rüyalar görüyorum.

Garip bi şekilde çok zeki olduğumu ve dışardaki herkesin aptal olduğunu düşünmeye başladım. Böyle değil evet, ama düşüncelerim ona kaydırıyor artık beni.

Kafam berbat durumda be beyler