Şeyma kapıyı açtı. can abinin dediği gibi bi yaşlı teyze ve yanında elini tutan küçük bir çocukla (torunu) içeri girdi. teyze biraz tedirgin görünüyordu. kızım ben can evladıma bakmıştım ama, dedi. şeyma, doğru geldin teyze geç içeri, can abi yan odada sizi bekliyor, dedi. sağol kızım diyip odaya yöneldi. teyzeyle 1-2 saniye göz göze geldik. normalde teyzeydi amk selam verse bana tek hamlede elini öper başıma koyardım o derece. ama beni iplemeden odaya yöneldi. yanında ki çocuğa pekte dikkat etmemiştim. teyze odanın kapısını tıklatırken çocuk bana bakmaya başlamış önümde ki kitapları incelerken bi döndüm çocuğa iliklerime kadar tırstım resmen çocuğun beti benzi atmış, göz altları morarmış. baygın gözlerle somurtkan bi şekilde bana bakıyordu. bakışları resmen içime işledi. gülümsedim çocuğa, küçük çocuktu sonuçta. anasını sattığımın yerinde üvey evlat muamelesi görüyordum sanki iplemeden suratını çevirdi o sıra can abi kapıyı açtı teyzeye hoş geldin deyip içeri aldı. kapıyı kapattıktan sonra kilitleme sesi geldi. şeymaya döndüm hasta bunlar mı dedim. evet, dedi. çocuk hasta heralde dedim. büyük ihtimal dedi. hastaneye niye zütürmemiş ki dedim. onun işi hastanelik değil dedi. nasıl hastanelik demeden kapıdan tekrar kilitleme sesi geldi, kapı açıldı. can abi bize sesleniyordu..