bir an kendimi bir amerikan filminin içinde farzettim.
biraz bekledik evin önünde.
tam bir ahıra benziyordu ev.
tek katlı ama girişi biraz yüksek.
en fazla 100 m2 falandı
dışındaki tahtalar neredeyse 10 15 yıllık gibi görünüyordu.
ben aslında böyle bir yere neden ev yaparlar anlamış değildim.
aramızda bakalımmı içeriye bakmayalımmı diye tartışırken evin içinden çığlık sesi duyduk.
hep beraber hadi dedik giriyoruz.
kapıyı çaldık.
ses gelmedi içerden.
recep kapıyı kıralım dedi.
la dedim boşver.
geri gidelim.
ama bizimkiler aksiyon arıyor.
ben içerde kesin birilerini kesiyorlardır diyom içimden.
sonra selim ya dedi içerde birine işkence ediyorlarsa .
yardım ederiz dedi.
hep beraber tekmeleye tekmeleye kapıyı kırdık.
içeriye girdik bomboştu.
iki tane sandalye bir masa.
birsürü odun.
bir balta vardı.
ben baltayı kaptım hemen ne olur ne olmaz
daha demin ses gelen evin içerisi bomboştu.
biraz etrafı aaraştıdıktan sonra geri dönmeye karar verdik.
tam evden çıktık. kulağımızın dibinde bir çığlık daha duyduk.
hiç bu kadar kormamıştım o güne kadar.
arkamızı döndük birşey yok.
herkes şoka girmişti.
dedik kaçılım amk
hep beraber geri dönmeye karar verdik.
koşa koşa gidiyoruz.
bi kaç kilometre koştuktan sonra en önde olan recep arkadaşım nereye gidiyoruz la dedi.
harbidende ragtgele gidiyorduk.
aslında mangal yaptığımız yer tepelikti ama ağaçlardan göremedik bir türlü.
biz arabanın yeri hakkında tartışırken az gerimizden tekrar çığlık sesi geldi
ama bu seferki diğerleri gibi kısa değildi
rahat 20 saniye sürmüştü
ben önde koşunca beni takp ettiler.
koşarken ne kadar çok yol katteğimizi hatırlıyomda hangi akla hizmet girdik o yola.
yavaş yavaş güneşte batıyordu.
havada kararıyordu.