telefonumu iyi sıhatte olsunlar calmıs olamaz diye düsünerek cesitli varsayımlarda bulundum kendimce ve an mantıklısı da telefonumu kaderlerin banyoda unutmus olmamdı. bu da benim icin bi felaket olabilirdi.. babam ya da baska biri beni aramadan o telefonu bulmam lazımdı. annemin hazırladıgı sandevici yiyip ben dısarı cıkıyorum dedikten sonra dayandım kaderin kapısına. calıyorum calıyorum acan yokk kafayı yiyecem resmen.. bi yandan da bizimkilere yakalanırım korkusu da zütümü ucuklatıyor..

kader belki de uyuyordu, gecen geceki yasananlar onu da en az benim kadar yormus olabilirdi, ayrıca telefonum sessizdeydi birileri arasa bile duyamazlar ehehe gibi.. en iyimser seyleri düsünmeye calıstıktan sonra buarada debelenmenin bir faydası olmayacagını anlamıstım ve tekrardan zütüm zütüm eve geri dondüm..