18.06.2005 yılında Babamın iş değiştirmesi ile istanbul Gaziosmanpaşa semtindeki Karadeniz Mahallesine taşınmamızla başlamıştı. O zamanlar ben 10 yaşındaydım. Kardeşim berat ise 6 yaşındaydı. Kardeşim 3 yaşında rüyasında yılanların, sokaklarda gezdiğini ve kardeşim o sıralarda dışarıda top oynarken arkadaşlarından aliyi yutmasını ve ardından kardeşime doğru saldırdığını bu sebeple 1 yaşında konuşmaya başlayıp 3 yaşında dilini yutup 5 yaşında ise hocaya zütürülüp dilinin çözülmesinin üzerinden 1 sene geçmişti. Babam Muhasebeci Annem ev hanımı Muhasebecileri bilirsiniz sürekli işlerle uğraşırlar ve ekmek nerdeyse olarda oradadır. Babamın muhasebesini tuttuğu iş yeri Gaziosmanpaşa ya taşınmıştı babamda bu durumdan şikayet duyarak bizleri de oraya zütürdü. Eski mahallemizde pek anım yoktu zaten 10 yaşılarında bir gençtim ve özlemeyecektim babam “ artık hayatımızı Gaziosmanpaşa da geçireceğiz” demesiyle olayın ciddiyetinin farkına vardım. Annem tüm mahalleyle selamlaştı ve Gaziosmanpaşa’ya yol aldık. Bulunduğumuz muhite 4 saatlik uzaktaydı gideceğimiz muhit. Ne yazık ki 4 saatin sonunda yeni evimize gelmiştik. ilk gördüğümde ev gayet güzel geldi fakat ilgimi çeken Camlarının sımsıkı perdelerle kapalı olmasıydı. Arabadan indiğimizde bizi ilk kel 1.70 boylarında bir emlakçi karşıladı. Çok konuşuyordu bu evi seçmenizle çok iyi bir seçim yaptınız gibi birkaç nara atıyordu. Babamla annemler emlaçıyla diyalog halindeyken kardeşim beratın sol üst köşedeki cama bakarak irkildiğini gördüm irkildikten sonra kardeşim ağlamaya başladı hemen annemler ve ben yanına gittik Berat ne oldu berat ne oldu derken kardeşim hala o cama bakıp anne görmüyormusunuz dedi. Ve cama doğru baktığımızda…
Dinlereseniz rez alın kardeşlerim