Part 14
Çığlık sesini duymamla gelen şok olaylara anlam verebilme kabiliyetimde ciddi bir düşüşe neden oldu . Daha sonra(her şeyi göze alarak) doğruldum ve neler olup bittiğine bakmak için öne doğru eğilip gözlerimi kıstım. Evet, yanılmamışım. Önümüzdeki arabanın camından içeriye elini sokmuş bir ölü ve korkudan ölünün karşısındaki cama yapışmış bir bayan görmek beni şaşırtmamıştı. Onlara yardım etmeli miydik? Eğer edeceksek de bunu nasıl yapacaktık? Bunları düşünürken hareket ettiğimi gören ölüler camlara yapışmıştı bile.
"Neler oluyor? Neden kımıldayıp bizi farketmelerine neden oldun?" dedi Suzan.
"Ne? Duymadın mı?"
"Neyi?"
"Çığlığı, önümüzdeki arabaya bak."
Herkes önümüzdeki arabaya dönüp neler olduğuna bakmak için ön cama yaklaştı. Bu arada arabanın camlarına vuran ölüleri kimse önemsemiyordu. Ölüler de iplenmediklerini anlamış olacaklar ki, vuruşları sertleşti, ama hala kimsenin umurunda bile değildiler.
"Aman Allah'ım... " diye fısıldadı Adem güçsüz bir sesle.
"Onlara yardım etmeliyiz!" diye çıkıştı Suzan.
"Sakin ol kızım, ondan önce şu etrafımızdaki ölülerle ne yapacağız, onu düşünmeliyiz." diye söze karıştı Engin amca.
Bu arada Engin amcanın sessizliği dikkatimi çekmişti, yolculuğa başladığımızdan beri neredeyse hiç konuşmamıştı. Bu adamda garip bir şeyler seziyorum...
"Evet." diye atıldım: "Önce bunları halletmeliyiz."
Bu arada öndeki arabada işler karmaşıklaşıyordu. Ön koltukta da birileri olacak ki, ölünün koluna birşeyler saplıyorlar; bunun yeterli olmayacağını biliyor olmalılar aslında. Sonuçta sağ sağlim buraya kadar gelmişler.
"Ne yapacağız? Onlar... Onlar her yerde. Burada mı öleceğiz... " diye serzenişte bulundu Suzan, sesi oldukça sakindi, aynı zamanda biraz da tedirgin.
"Sakin ol bakalım küçük hanım, elbette kurtulacağız."
Dedim ama nasıl yapacağımız tam bir paradoks, kapıyı açıp kaçmaya çalışsak yakalanmamız işten bile değil, diğer türlü de sonsuza kadar burada kalamayız ya. Hem önümüzdeki araçtakilere yardım etmemiz gerek. Tam o sırada kafamda bir şimşek çaktı.