Part 12
Evet, arabadan indiğim gibi Engin amcaya ağzıma ne gelirse saydırmaya başladım. Nasıl bir 10 metre ki bu arabadan çıktığım gibi ölülerle burun buruna geliyorum? Hemen birkaç adım geriye atıp uzaklaştım, ardından etrafa bakıp her zaman yaptığım gibi sert bir cisim için bakındım. Ama şansım bu sefer yaver gitmiyordu, tam o anda arabanın ön camı açıldı. Ademdi bu, elindeki beysbol sopasını bana uzatıyordu. Ulan pe**venk insene aşağıya diye düşünmeden edemedim ama sopayı aldım. Hemen bana en yakın 2 tanesinin beynini dağıtıp arkadakilere doğru süzüldüm, arkada kalan 8-10 tane zombiyi aynı anda haklamam gerekiyordu, çünkü sanki birbirlerine yapışıklarmış gibi yanyana yürüyorlardı. Sopama sıkıca sarılıp yaklaşmalarını bekledim, tam ağzıma girecekleri an sopamı bütün gücümle savurdum. Sanırım bir dünya rekoru kırdım orada, çünkü bir savurmayla altısının birden kafasını uçurmuştum. Altısı gittikten sonra kalan ikisi kolay diye düşünüyordum ki birden üzerime atladılar. Ama ne yazık ki onlara oranla nerden baksan 30-40 kat güçlü olduğumdan ısırmaya yeltenemediler bile zavallılar. Yakalarından tuttuğum gibi arabaya aksesuar olarak ekledim onları. Ardından ayağa kalkıp arabayı itmeye başladım, bir 10-15 saniye ittikten sonra araba çalıştı. Ben de arabaya binip hiçbirşey olmamış gibi yerime oturup biraz dinlenmek için gözlerimi kapattım Arabada çıt ses çıkmıyordu, neler olduğunu anlamak için gözlerimi açtığımda yine bütün gözlerin üzerimde olduğunu anladım.
"Yine ne var?"
"Ne mi var? Sen insan mısın?" dedi Suzan.
"Ne yaptım şimdi ben?"
"Ne yapman gerekiyordu ki başka? Dışarıda yaptıkların normal insanların günlük hayatlarında pek göremeyecekleri şeyler farkettin mi bilemiyorum?"
"Daha önce markette de göstermiştim, ben biraz güçlüyüm size göre."
Niye alçakgönüllülük yapıyorsam?
"Biraz... Evet anlıyorum, sadece benden birazcık güçlüsün, yani önemli birşey değil. Öyle değil mi?"
"Tamam, çok güçlüyüm ben anlaşıldı mı? Profesyonel taksördüm ben."
"Senin de ne ilginç bir geçmişin varmış öyle; komandoydun, taksördün... Ninjaydım desen şaşırmam bundan sonra."
"Şaşırmayın zaten, aslında daha hiçbir şey görmediniz."
"Derken?"
"Boşver, sadece gidelim."
Sonunda yola çıkıp, Rusya'ya doğru ilerlemeye başladık. Suzan çocuklar gibi sevinmişti Rusya'ya gittiğimize, nedendir bilmem.
Bekle bizi Rusya!