bir gün yine aynı kavgalardan olmuştu evde babam allah kitap düm düz sövüyordu cam çerçeve iniyordu annemin boğazını sıkıyordu bense korkudan ağlaya ağlaya kapıyı çarpıp dışarıya çıkmıştım mahalledeki bütün kadınlar mahalleden bizim evi izliyorlardı bi tane kürt orozbusu gülüyordu delirdim ve yere koydukları çaydanlığa tekme atıp neye gülüyonuz lan orozbu çocukları dedim aa aaaaaaaaaa diye kaçışıyolardı yerdeki taşları alıp üstlerine atıyordum tam o sırada bunun kocası çıktı üstüme yürüyüp bitane tokat atmıştı çok sert yere yapışmıştım zaten 30 kilo bir şeydim ozamanlarda babam evden çıktı her ne olursa olsun babadır kurtarır bu adamdan beni dedim ve babağım gözleri içine bakıyordum bana tokat atan adam babama al şu oğlunu aminiza koyarım şimdi demişti babamda adama tamam abi özür dilerim deyip bir kolumdan beni yerde sürükleyerek evin içine atmıştı anneme bakmıştım belki o beni kurtarır diye ama oda bir köşeye kapanmış ağlıyordu babam siz beni katilmi yapacaksınız lan deyip kemeriyle bana vurmaya başlamıştı sanki dünya o an için durmuştu babamın her vuruşunda gözlerimden yaşlar iniyordu ağlıyordum ama bana vurduğu için veya çektiğim acıdan değil beni koruyacak kimsenin olmadığından ve acizliğimden küçüklükten beri acizliğe gelemem en sevmediğim duygudur bu işte o zaman hayatta yalnız olduğumu ve hayatımda kimsenin olmadığını anlamıştım