Oda arkadaşım Emre adında bir çocuktu. Kare bir oda düşünün iki kenarında bizim yataklarımız var. Tam karşı duvarda ortalanmış bir şekilde lcd ekran küçük bir televizyon var. 2 tane masa 2 tane dolap var. Güzeldi. Yemekler isi 10 numara 5 yıldızdı beyler. Hayatımda öyle güzel yemekleri bir arada görmedim. Çünkü sporcuyu iyi besleyesin ki sana karşılığını veresin ilkesi uygulanıyordu. Emre Türkiye 2. olmuş geçen sene. Bu sene karşılaşmamıştık ama Sinopta. Aynı yaştaydık. 9 senedir güreşin içindeymiş. Oha dedim bir an. "Benim daha 1 sene olmadı." dedim gülüştük. O yenildiğim çocuğu gördüm yemekte geldi selam verdi. "Nasılsın kardeşim? Karnında birşey yok değil mi?" dedi. "iyiyim iyiyim yok birşeyim sağolasın. Sen nasılsın?" dedim. "iyiyim bende takılıyoruz öyle görüşürüz sonra." dedi. ismi Barışmış.

1 saat sonra idman varmış. Bana yeni güreş ayakkabısı, antrenmanda giymek için yeni eşofman takımı, yeni çoraplar, yeni güzel bir adidas ayakkabı verdiler. Emre "Bu daha başlangıç." dedi. "Vay anasını." dedim. " ilk geldiğimde bende öyle demiştim." diyip güldü. Antrenman salonuna gittik. Girer girmez ananı gibeyim bu ne dedim içimden. Tam 8 güreş minderi büyüklüğündeydi. Bizim merdiven altı salonun nerdeyse 10 katı büyük. Sıraya geçtik hocalar geldi. Tanışma faslı derken başladık idmana. Çabukluluğa yönelik idman yapacaktık. Yapamadım ilk gün lan. Kustum. Çok ama çok ağırdı idmanları. Biz oyun oynuyomuşuz amk dedim içimden. Hoca izin verdi ilk gün. Gittim dinlendim. Yarın yeni okuluma başlayacaktım. Az da olsa heyecan vardı.