*
arabanın kapılarının kitli olmasına güvenerek önce hiç bi şey yapmadım beyler,
yapamadım..
-sen.. kimsin sen..? diyebildim sadece.
-arabadaki 3. kişiydim ben. dedi çocuk.
kitlendim kaldım öylece.
mantıklı düşünmeye çalıştım ama,
imkansızdı.
öfke, kin, nefret ve intikam ateşi öyle bi sarmıştı ki bedenimi
hissettiğim tek şey yüreğimdeki acıydı..
hiç bi şey yapmadan ne kadar bekledim öylece bilmiyorum.
ama sonra elemana hiç bi şey yapmadan sürdüm arabayı.
tepki vermedi.
inmeye, kaçmaya hiç yeltenmedi bile eleman.
kaderine razı gibiydi.
kader.
peki neydi bu çocuğun ya da diğer 2 huur çocuğunun kaderi.
daha önce hiç düşünmemiştim.
kendime bile itiraf edemediğim o şeyi mi yapacaktım?
öldürecek miydim onları?
bilmiyordum.
sadece sürdüm arabayı.
tenhaya, ıssıza doğru sürdüm.
rasathane tarafına gittim hiç düşünmeden,
sonra gültepeye çıktım.
evleri, mahalleleri geçtim. bağ evlerinin arkasına doğru indim.
çocuk hiç bir şey demedi yol boyunca.
bizi kimsenin göremeyeceği toprak bir yola girdim.
biraz ilerleyince durdum.
az önce aklıma gelen soruyu sordum kendime.
ama cevap veremedim yine.
bildiğim tek şey öldürmekten korkmuyor olmamdı.
kapıların kilidini açtım.
arabadan indim.
arabanın etrafından dolanıp arka kapıyı açtım.
yakasından tutup indirdim arabadan.
arabaya yasladım.
önce boğazını sıktım.
hiç düşünmedim ne olacağını.
öfkeme engel olamıyordum.
biraz daha devam edersem çocuğu öldürecek olmamı bile fark edemedim.
çocuğun suratı önce kızardı sonra mora doğru dönmeye başladı.
can havliyle çırpınmaktan başka hiç bir şey yapmıyordu.
ama benden güçlü değildi.
ben istemediğim sürece kurtulamazdı.
ve sonra bi şeyler söylemeye çalıştı çocuk.
son bi kaç nefesi vardı ama onları da bana bi şeyler anlatmaya çalışarak heba ediyordu.
içimdeki ses "bunu öldürüp ne yapacaksın ömer?, abin gibi mi olacaksın?" diyordu.
ama bu sese aldırış etmedim hiç.
ben artık kendimden çoktan vazgeçmiştim.!
ama aynı ses "bu çocuğu öldürürsen ablana bunu asıl yapanları nasıl bulacaksın ?" dedi bu sefer. hiç düşünmeden bıraktım sıktığım boğazı.
nasıl bir nefretle sıktıysam, benim de ellerime kan gitmemiş bembeyaz olmuşlardı.
ellerimden kurtulan çocuk önce çok derin bir kaç nefes aldı.