https://www.youtube.com/watch?v=HL1HTIv9wtA ( Finalimizi şarkı eşliğinde yapalım. )
işte kardeşlerim o günden sonra Elif’ten hiçbir haber alamadım… Kafamdaki yüzlerce soru işareti ve kalbimdeki derin acı ile ortada bırakmıştı beni…
Okulun son günü neden gelmediğini, 1,5 ay boyunca beni neden aramadığını, o çocukla neler yaşadığını hiçbir zaman öğrenememiştim… Zaten öğrenmek de istemiyordum… Elif, benim zihnimde her zaman masum bakışlarıyla yer etmeliydi…
Bu yaşananlardan yaklaşık 1 ay sonra ise, üniversiteye gitmek için evimi, mahallemi ve en kötüsü Elif’in beni öptüğü o şirin parkı terk etmek zorunda kalmıştım… Onun hasretini hala en sıcak haliyle hissettiğim zamanlar oluyor kardeşlerim… Sonrasında “Böyle mi olmalıydı? Bu son bize yakışır mıydı?” diye düşünmekten kendimi alamıyorum… Ama bunun içimdeki acıya hiçbir faydası yok… Bundan adım kadar eminim…
Evet beyler… Hayat bize istemediğimiz rolleri yüklemekle meşgulken biz sadece olanları izlemekle uğraşıyoruz... Zaten elimizden gelen bir şey de olmuyor çoğu zaman… Çok isterdim Elif’in sevgilisinin yerinde ben olayım… Onun ellerine ben dokunayım. Gözlerinin içine ben bakayım… Ama olmuyor işte… Hayatı gönlümüzün istediği gibi şekillendirecek kuvvet yok hiçbirimizde… O yüzden kardeşlerim, biz tüm zayıflığımıza rağmen içimizdeki masum sevgiyi hiçbir zaman kaybetmeyelim… Çünkü o bizim sevdiklerimize sunabileceğimiz en değerli hediye…
Hikayemi burada noktalamak istiyorum… ilginizden dolayı hepinize çok teşekkür ederim… Allah’a emanet olun…