*
mesaj eylül'den geliyordu.
"nerdesin?" yazıyordu.
"umut'a bakmaya geldim, ama uyuyormuş, geri dönüyorum durağa" dedim
"ben de umut'a gidelim diye sana bakmaya indim, durakta da göremeyince korktum" dedi
"korkma kaçırmadılar" dedim
"adam olsunlar" dedi
yazdığı son mesaja gülerek koydum telefonu cebime.
eylül binanın önünde beni bekliyordu.
yanına gittim.
mahallede hoş olmaz diye sarılıp öpmedim, ayak üstü konuştuktan sonra geri yukarı çıktı eylül.
durağa geçtim ben de.
1 araba sonra sıra yine bendeydi.
öyle boş boş oturuyordum durakta.
her boş kaldığımda olduğu gibi ablamın ölümüne sebebiyet veren huur çocukları geldi aklıma.
o pekekentleri bulmak için izmit'te girmediğim ortam, takılmadığım çete kalmamıştı.
onları tanıyanları da bulmuştum ama hiç biri isim ve adres veremediler.
hep lakaplarıyla hitap ettiler.
birine "sansar" diğerine "takoz" dediler.
onları aramaktan vazgeçmemiştim, hala çok derinlerde yanan bir intikam ateşi vardı ama sadece vurmuyordum kimsenin keyfini kaçırmamak için, kimseye hatırlatmamak için dışarıya.
derken durağın telefonu çaldı.
rüstem abi açtı telefonu.
-evet burda.
-tamam gönderiyorum adresi alayım. dedi rüstem abi.
adres zaten bilindik bi yer olduğu için yazmadı rüstem abi.
-ömer seni istiyorlar. dedi telefonu kapatıp.
-kim abi. dedim
-bilmiyorum, söylemedi. dedi
-tamamdır abi, adres? dedim
-sahildeki kafelerin orda bekliyormuş. dedi
-eyvallah. diyerek çıktım
sahiledeki kafelerin orda kaldırımda duran cılız çocuğu gördüm.
"budur herhalde" diyerek yanına yanaştım.
arabaya doğru yürüdü ve bindi.
-merhaba. dedi
-merhaba, nereye efendim. dedim
-karakola gidicez abi. dedi
eleman muhtemelen benle aynı yaşlardaydı ama bana "abi" demişti.
çok takılmadan sürdüm karakola doğru.
hiç konuşmadan karakola gelmiştik.
ben "borcum ne kadar" cümlesini beklerken hiç ummadığım bir cümle geldi çocuktan.
-özür dilerim ömer abi. dedi hayatımda daha önce hiç görmediğim çocuk.
dikiz aynasından baktığımda alamaklıydı eleman.
şaşkınlıkla arkamı döndüm.
-anlamadım bilader? dedim
-ablan için. dedi
hala tam olarak anlamasam da gelebilecek olan muhtemel cevapları düşünmek bile kanın beynime sıçramasına yetmişti.
ateş dolu gözlerle baktım elemana, ne olur ne olmaz, kaçar gider diye de bi yandan kapıları kitleyerek.
-ablana bunu kimlerin yaptığını biliyorum abi. dedi
belki süpriz olmuştu ama intikam günü sonunda gelmişti...