*
kısa mesafe olduğu için taksimetreyi açmamış müşteriyi biraz sonra bırakmıştım.
durağa doğru devam ettim.
bizim mahalleye geldim,
durağın sokağına girdim.
melek yüzlümü yolumu gözlerken buldum yine.
beni görünce gülüverdi her zamanki gibi,
ee tabi o gülünce de ben.
arabayı park edip gözüm eylül'de indim arabadan.
içerdekilere kapıdan selam verip oturdum çardağa.
bi süre daha eylül'le kesiştikten sonra yoldan gelip geçenler camdaki güzele, eylül'e baktıkları için yine rahatsız olmuştum.
ben hemüz "gir kız içeri" işaretimi yapmamıştım ki eylül el sallayarak girdi içeri.
umut ve eylül resmen yaşama amacım olmuşlardı.
ikisi de olmadan yaşayamam herhalde diye düşündüm hep.
ve yine umut'u özlemiştim,
onu görmem lazımdı.
taksi sırasından çıkmıyım diye arabayı durakta bıraktım, rüstem abi'ye eniştemlere uğrayacağımı söyleyip, sıra bana geldiğinde beni çaldırmasını rica ettim.
-eyvallah. dedi rüstem abi ve eniştemin evine doğru yürümeye başladım.
bahçe kapısından girdim içeri.
kapıyı çaldım.
ablamın acısı gerçekten azalmış ama cemil usta'nın dediği gibi 1 mum sönmeden kalmıştı yüreğimde.
ve belki de o yüzden bu kapıyı her çalışımda ablamın açmasını bekledim,
ama açmadı.
eniştemin çalışması gerektiğinden dolayı umut'a bakmak için muğla'dan gelen, eniştemin kardeşi sevim abla açtı kapıyı.
benden yaşça büyüktü,
akrabalık ilşkisi olarak eniştemin kardeşi benim neyim olur bilmediğimden "sevim abla" diye hitap ediyordum ona, "sevim" demeden "abla" demedim hiç, diyemedim. sanki ablamın yerine koymak gibi olur diyerek hep "sevim abla" dedim ona.
sonradan öğrendiğime göre kendisi daha önce evlenmiş ama malesef çocuğu olmadığı için boşanmıştı.
belki de umut'a gözü gibi bakmasının, onu anne gibi sahiplenmesinin sebebi de buydu.
sevim abla ne eniştemin ne de benim gözümü arkada bırakıyordu biz işteyken.
bizim bakabileceğim ve baktırabileceğimizden çok daha iyi bakıyordu umut'a.
tek bir sorun vardı,
sevim abla biraz soğuk, biraz katı bi tipti.
çok konuşmazdı, insanlarla diyalog kurmazdı ama yapacak bi şey yoktu,
sonuç olarak iyi bir insandı.
-merhaba. diyerek girdim içeri.
salondaki beşiğinde uyuyordu aslan parçası.
hiç ses etmeden izledim onu bi süre.
-aç mısın. dedi.
-yok sevim abla, sağol. dedim
sevim ablam mutfağa geçerek bi şeyler yedi.
bizim ufaklık da zaten uyuduğu için daha fazla durmanın alemi yok diyerekten durağa dönmeye karar verdim bi 5 dk kadar sonra.
-sevim abla ben çıkıyorum, akşam yine uğrarım. dedim
-hayırlı işler. dedi
ve çıktım evden.
durağa doğru yürüyordum.
derken mesaj geldi telefonuma.