içimdeki hüzünle yaşarken bir yandan da hayatın tüm monotonluğu benimsemiştim… Arada sırada internette takılıyor. Bazen filmlere bakıyor. Bazen sokağımızda top oynamaktan sıkılmayan çocukları izliyordum... Bazen ben de sokağa çıkıyor, şehri turluyor ve sonrasında evime geri dönüyordum. Hayat benim için fazlasıyla sıradanlaşmıştı. Bunun yanında ben de yavaş yavaş sıradanlaşmaya başlamıştım... ve Elif, tüm bu yaşadıklarımızından 1,5 ay sonra...