Sabaha vardığımda monoton hayatımı tekrardan selamlamayı unutmadım... Ancak bu sefer yerinde olmayan tek şey Elif değildi... Okul gömleğim karşı komşunun çocuğuna verilmiş. Çantam da çoktan annemin dikiş malzemelerini taşımak için oturma odasına gitmişi… Ben ise ne kadar üzüldüğümü yeni yeni anlamaya başlamıştım. Bir günde aşık olduğum kızı yine bir günde kaybetmiştim. O çocuksu güzelliği bir daha göremeyecek olmak benim kalbimi parçalıyordu.