"Sabaha karşı kalktığımızda sen yoktun. Evde sana seslenip evde olup olmadığını kontrol ederken telefon çaldı. Yiğit "Benim telefonum değil bu." dedi. Telefonu açtı Buğrayla bir şeyler konuştular önce kabul etmese bile sonrasında Buğra ne dediyse kabul ettirdi. Sonrasında otele döndük yeniden aileni ve beni alıp izmir'e gitti. Çok geçmeden senin öldüğünün haberini verdi bize Buğra, Yiğit itiraz etse bile anlaşmamız böyle değildi dese bile olmadı. Aileni yurt dışına gönderdi Yiğit bu olaydan sonra. Beni göndermemesini irdelemeye başladım. ilk zamanlar da aramız çok iyiydi ama ötesi yoktu fakat sonradan bana karşı bir şeyler hissettiğini anladım." dedi. Tabi bunları üzülerek ve sinirle dinliyordum. "Buğra'nın bana bakışının değişik olduğunu hem Yiğit hem ben biliyorduk. Evlenirsek çözüleceğini düşündük." dedi. Yiğit'e yaptıklarımı düşündüm. "Sonradan bende ona bir şeyler hissetmeye başladım ama bunlar asla büyümedi." dedi. "Yeter." dedim. Seviştiklerini duymak istemiyordum. "Aramızda olanlar normal şeylerdi ilteriş. Ne yapabilirdim. Çocuğumu kurtarmak için başka şansım yoktu." dedi. Haklıydı. Yiğit'e kızıyordum ama sevdiğim kadını, çocuğumu ve ailemi korumuştu sonuçta ama yine de kızıyordum.