Yokuştan yukarı doğru çıkarken okul servisimin beni beklediğini fark ettim. Ama ne önemi vardı ki. Benim onu dakikalarca beklediğim günlere saysın dedim ve Elif’in yanında yürümeye devam ettim... Çok küçük adımlarla yürüyordu. Ona ayak uydurmakta zorlanıyordum... Bir yandan da ne muhabbeti açsam da yol boyunca konuşsak diye düşünüyordum... Tam o sırada beni büyük bir dertten kurtaracağını sezmiştim Elif’in. Tahmin ettiğim gibi konuşmaya hazırlanıyordu. En sonunda "Sen" dedi. "Çok ilginç bir adamsın"...