Jandarmayi aradik ama zaman bir turlu gecmek bilmiyordu. Ne zaman geliceklerdi, ne yapicaklardi bilmiyoduk hic birimiz ama bu caresizlik her gecen dakika bizi bitiriyordu. Annemi durdurmak, susturmak imkansizdi en harab olan o olmustu onu oyle gordukce zaten biz daha da beterlesiyoduk :( Amcam ben biraz daha etrafa bakicam diyerek evden cikarken pesine bende takildim. Nereye gider bu kiz, ne eder ne yapar diye dusunurken amcamin aklina eve 15 dk uzakliktaki evdeki camdan da bakinca gorunebilen samanlik geldi. Evet oraya gidicektik ama benim zaman gectikce korkumda, ofkemde 2ye katlaniyordu. Bu icimdeki duygular icimi yeyip bitiriyordu. Derken samanliga dogru giderken amca silahida mi alsan babamida cagiririz hem sabahki gelen adamlar burda olmasinlar annemlerinde haberi olur hem oraya gidicegimizden dedim. Dinlemedi bile amk ilerlemeye devam etti. Bende ortada kalmistim tek basima geri donmeye gotum yemezdi acikcasi. Nasil babamlara haber vericektim ki tek carem amcamin yaninda gitmekti