Kafamı direksiyona koydum ve ağlamaya başladım. Yağmur başlamıştı. Bu tarihte ne yağmuru diye düşünürken telefonum çaldı. Baktım Yiğit arıyordu. Açtım. "Güzellikten anlamıyorsun sen o benim karım." dedi. Yağmur sesi geliyordu telefondan belli ki dışardaydı. "Evin içine geç üşüyeceksin." dedim Nefes alış verişi hızlanmıştı ne demek istediğimi anlamıştı. "ilteriş git artık hayatımızdan. Paran yoksa vereyim babanın yanına git yurtdışına ne biliyim. Git." dedi. 10 ayda tüm her şeyi değiştirip bir düzen kurmuşlardı bile kendilerine bana ihtiyacı da yoktu hiçbirinin bunu düşünmek bile beni üzüyordu. Telefonu kapattı, oğlumu düşündüm. ismini bilmediğim, gözlerinin rengini bilmediğim oğlum. Garip gelmişti her şey. Orman yoluna doğru sürmeye başladım.