izmir'e girdim. istemsiz bir duygulandım. Yiğitle ilk zamanlarımız geldi aklıma. Halil ibrahim geldi. Benim ölmemem için ölmüştü belki de. Tamam Suat'ın amacı beni alıp zütürmekti ama o çatışma sırasında ölebilirdim. Sen burda dur ben gideceğim diyebilirdi demedi. Sen git dedi. Önce onun mezarına sürdüm. Durdum mezarlıkta akşam oluyordu. Mezarının başına geldim. "Nasılsın Halil ibrahim abi." dedim. istemsizce güldüm. "izmir senindi, şimdi oğlunun, mutlusundur umarım. Hayatımı bir nevi sana borçluyum." dedim. Sanki biriyle konuşuyormuş gibi. "Yok be sana borçluyum." dedim.