Filmin sonlarına doğru baş kahramanımızın, hayatının aşkını mezarında ziyaret ettiği sahnede, gözlerim dolmuştu. Bu filmi ne zaman izlesem hep burada ağlardım. Yine ağlayacaktım herhalde. Ama yapmamam gerekiyordu. Onun yanında kendimi küçük düşürmemeliydim. Olabildiğince gözümdeki yaşları tuttum. Ama emin olun o ağlasa ben de ona sarılıp ağlamayı çok isterdim. Belki o da benden böyle bir şey bekliyordu ama belli etmiyordu... Bilmiyorum... Belki de benim içimdeki fırtınalardan habersiz film ne zaman bitecek acaba diye düşünüyordu.