Şaşkınlığım yüzüme yansımış ki Annem "Ne oldu oğlum ne bu surat bak Ceren'in geldi" dedi. Sarıldık o an Ceren'le Babamın bana baktığını gördüm. Kendime hakim olamıyordum aklımda sürekli o mesaj vardı! Kendi kendime diyordum "ulan yakışıyor mu sana böylesine düzgün bir kızdan şüphe ediyorsun ne biçim adamsın lan sen! kız mesajda Cevdet abi demiş belli ki bir sıkıntısı vardı sana da yansıtmak istemedi adam ol kendine gel " gibisinden kendimi teselli etmeye başladım. Annem sordu ben sormadan "Cerenle kapıda mı karşılaştınız" diye ? "Yok sokağın başında gördüm aldım getirdim" dedi Babam. Nedense inanmak istedim, inanmak zorundaydım . Biri Babam, biri de kız arkadaşım evlilik hayalleri kurduğum kız. O gün Ceren'le gidene kadar odamdan hiç çıkmamıştık bana yakınlaşıp, yakınlaşmayacağını merak ettiğim için ona yakınlaşmaya kalktım. ilk başta isteksiz gibi oldu ama baya bi öpüştük, hatta bi ara üstüne çıktım seviştik resmen. Tabii ki asıl mevzuya dalmadım. Çünkü çok seviyordum, bunu yaparken bile kendime kızıyordum o an "aptalca düşüncelerin yüzünden sevdiğin kızla ne hallerdesin" diye. insan Sevince belde aşağıyı düşünemiyor beyler elini tutmaya kıyamıyor. Her neyse Bu biraz olsun içimi rahatlatmıştı sanki... Devdıbını da ilerleyen saatlerde yazıcam.