Herzaman gittiğim internet kafeye gittim. Oranın sahibine dedim abi 1 saat oturayım daha sonra vericem parasını. Tamam gülüm geç bakalım dedi. Ve yine geçtim bilgisayarın başına açtım oyunumu. Bu bir delilik miydi ? Yoksa gerçekten bana faydalı olan birşey mi bilmiyordum. Ama bana iyi geliyordu. Oyuna girdiğimde herkes tarafından saygı duyuyordum çünkü asası o zaman iyi oynuyordum diğerlerine göre.

Akşam oldu saat 9 10 a gelirken. Tak birileri girdi içeri. Bir baktım annem babam. içeri girdiler. Ben el mahkum tabi kalktım gittim yanlarına. Babam internet parasını ödedi. Ama düşünüyorum ben şimdi diyorum dövücekler beni. Dayanamam ben buna. Tam internet kafeden dışarı çıktık ben tekrar topuk.

Ben önden koşuyorum. Onlar arkamdan koşuyorlar. Dışarısıda o kadar soğuk ki her attığım adımda biraz daha göğüslerim titriyor soğuktan. Ağzımdan daha hızlı ve kegib kegib dumanlar çıkıyor. Her attığım adımda 2 gözyaşı dökülüyor gözlerimden. O kadar çok ağlıyorum ki , gözyaşları bile kuruyor.

Neyse o akşam kapısı açık bir binaya girdim. Geçtim bir merdivenin altına. Oturdum hem ağlıyorum hem isyan ediyorum. Allahım diyorum neden ben. Neden bu kadar zorluk veriyorsun bana. Ben sana naptım. Daha 12 13 yaşımdayım. Orda uyuyakalmışım ağlamaktan. Ertesi sabah açtım gözlerimi. Ağlamaktan şişmiş. Dışarı çıktım kimse yok. Geziyorum şehrin merkezinde.

Öğlene kadar gezdim. Oturdum. Sonra dedim buraya kadarmış. Buraya kadarmış Murat. Burdan sonrası yok senin için. Yavaş yavaş gideyim diyorum aklımdan daha o ufacık aklımla. Tutturayım bir yol ölene kadar yürüyeyim o yolda diyorum. Ölene kadar ..

Tam gidicem tutturdum bir yol. Kolumdan biri tuttu. Sen dedi murat mısın. Evet noldu dedim. Adamı tanımıyorum bu arada tabi. Sıktıkça sıkıyor kolumu. Kaçıcam kaçamıyorum. Ben dedi sivil polisim. Heryerde seni arıyoruz. Ya abi yapma etme ben o değilim babam şurda bekliyor annem burda bekliyor desemde inandıramadım adama. Yürü dedi gidiyoruz karakola. Şans bu ya koca şehirde yakalandık adama.