Kızlarla hiç aram iyi olmamıştı. Çünkü konuşamıyordum. Çünkü dayak yemekten insanın özgüveni bir saaten sonra kırılıyordu. Sessiz sessiz ağladığımı hatırlarım. Sesimi çıkartamadığım zamanları. Baba ki öyle bir baba ; küçükken bronşit olmuşum. Öksürüklerim çok azardı. Ciğerlerim dışarı çıkıcak gibi olurmuş. Ve biz yemek yerken babam dayanamazmış benim öksürmeme. gibtir git masadan ben yedikten sonra ye dermiş. Ben ufaktan hatırlıyorum ama tam net değil. Daha 4 5 yaşındaki çocuğa seni hiç kimse sevmiyor diyen bir babayla büyüdüm ben.

Ufacık çocuğa bunları söylemek basit gibi görünebilir. Fakat ufak çocuklar unutmaz. Unutamaz. Bi insan niye böyle yapabilir ki çocuğuna. Neden ?

Bilgisayarı 6. sınıfta almıştık o zamanlar. Babamın arkadaşları geldi bir akşam. Arkadaşının bir çocuğu benden 1 2 yaş büyük. Ya dedi Knight Online diye bir oyun var. Gel başla çok güzel. indirdik o akşam neyse iyi güzel kayıt olduk başladık. ilk başlarda saçma gelen oyun bir zaman sonra yaşam tarzım oldu. Normalde bağımlı olabilecek biri değilimdir. Ama bu oyuna bağımlı olmuştum. Çünkü rahatlatıyordu beni.