sabah kahveyi açtım, çayı demledim. esnafın çayını dağıttım, iki simit bi çay kahvaltıyı da hallettim. yerlere paspas, camlar cillop. kahve de takılıyorum sabah haberleri falan saat oldu 10 civarı kapının önünde aysel beni gözlüyo ah ulan aysel şimdi sırası mı el kol hareketiyle çağırdı, elimi havluya sildim çıktım kapının önüne. buyur, dedim. konuşabilir miyiz, dedi. konuş kızım, dedim daha nasıl konuşucaz. başka bi yerde konuşsak olur mu böyle kahve önünde cümlenin sonuna noktayı koymadan -yok artık o kadar da değil- ben girdim cümleye bak kızım dedim bu ekmek teknesi bu sabahtan itibaren bana emanet ben bugün burayı bırakıp gelirsem yarın seni bırakır başka yere giderim okul çıkışına gelirim akşam o zaman konuşuruz şimdi hafiften yoluna dedim. peki tamam dedi. ah ulan aysel. herneyse vakit geldi peder beyden bi iki saat izin kopardık utana sıkıla. gittim okul çıkışına aysel'i bekliyorum ama ne beklemek. kızı ilk bekleyişimde sıkıntıdan sigaraya başladım. sigaranın biri bitiyor biri yanıyor ulan içemiyorum da mereti öksürük bi yandan sabırsızlık bi yandan her neyse aysel göründü okul kapısında, yanında bi iki arkadaşı. beni gördü onlara görüşürüz tarzında bi tebessüm etti ki ne tebessüm be kardeşim o tebessümü o gülüşü görünce insan ancak bi tanrı böyle gülümseyebilir diye düşünüyordu. usul usul geldi yanıma ince bi merhaba dedi kendinden emin bi merhabayla cevapladım. nereye gidelim dedim, istiklale gidelim mi dedi değişiklik olur dedi. ulan kızım ne değişikliği daha ilk görüşmede manatonluk yaşıyosun hem ne istiklali çıkmamışım koleradan başım döner kendime gelemem ben olamam o züppe caddesinde dedim, içimden tabi. nasıl istersen dedim gidelim. çıktık istiklale ulan ne gereksiz insan topluluğu be kardeşim her neyse girdik bi kafeye çayları söyledik.