Mahalleye girdim. Beni tanımamaları için dua ediyordum. Mahalleye arabadan şöyle bir baktım kimse yoktu. indim aradan bekledim bir süre, yine giren çıkan olmadı. En son gittim binanın ziline bastım. Hemen saklandım. Balkonumuza doğru baktım. Annem balkona çıkıp kapıya baktı. "Kim o?" diye bağırdı. Annemi uzun zaman sonra görmüştüm. Beynimden değil, kalbimden gözlerime komut gitmişti sanki, gözyaşlarım bir bir süzülmeye başladı. O sırada babam annemin yanına geldi. "Kimmiş hanım?" diye sordu. Annem ise "Bilmiyorum çocuklar herhalde." dedi ve içeri girdiler. Büyük ihtimal beni aramışlardı, bulamamışlardı. Sesleri bile değişik geliyordu. Babamın ben olma ihtimali ile balkona çıktığını hissettim. Heyecanla gelmişti. Annemin yüzünde ki heyecanın tarifi yoktu. Her kapı çaldığında beni mi düşünüyorlar diye düşündüm. Kendimi güçlü tutmaya çalıştım. Arabaya yeniden geçtim.