Dayanamiyordum o saf tertemiz kızı bu hale benmi getirdim acaba diye kendime sormadan edemedim.Bir kadının kendi özgürlügünü kendi gücünü elinde tutmasını istemiştim sadece bana veya herhangi birine muhtaç olmadan utanmadan kimsenden bişey istemeden hayat sürsün istemiştim ama sanırm bu benim en buyuk hatam oldu... Geldiginde güleryüzle karsıladım.. geçtik oturduk bi yere ve başladım konusmaya...
+Bu durum artık beni delirtmeye itiriyor ve ben kaldıramiyorum. Bu tiyatro bize iyi gelmedi... bırakalım beraber yeni bir sayfa açalım yapamiyorum cunki ben...
-Bırakamam ben sorumluluk bu herşeyin başında ... olmaz öyle şey sezon bitsin o zaman ancak..
+Benden degerlimi yani bu yer?
-Tabikide degil fakat ben öle hooop hadi biraktim diyebilen insanlardan degilim yapamam yani.
+Ben sana ne kadar acı cektigimi anlatıyorum baksana su halime harap oldum artık lütfen bırakalım surayı..
-Hayır bırakamam dedim anlamiyormusun? Sezon bitsin seneye girmeyiz olur biter..
+Ben yapamam.. yapamiyorum.. ben bırakıcam o halde...
-Sacmalama istersen.. böyle bir fırsatı bırakıcakmısn?
+Para pul umrumda degil ben mutsuz olduktan sonra hiçbişeye yaramaz... dayanamiyorum senin bu hallerine ben..
-Off of! Bırakamam ben baştan sölim çıkar bunu aklından sende gel paşa paşa yap işine bak sadece..
+Ya ben Ya tiyatro desem peki?
-saçmaliyorsun derim. Tabiki sen daha degerlisin ama bırakamam.
+Bırakamam diyorsan ben daha degerli olmuyorum yanlız..
-anlamiyormusun beni?
+Peki o zaman ayrılalım biz...

Ve ayrildik.. 1 ay kadar süren ve 3 senenin sonunda ilk defa yaşanan bir ayrilikti bu iş olarak görüyordum sadece tiyatroyu ve bırakmak/bırakmamak arasında cok ince bir cizgide gidip geliyordum hergun.. Yüzüme bile bakmiyordu zaten tiyatro çatısı altında.. merhaba millet diye girerdim hep mekana ve ondan geriye bir hoşgeldin bile gelmiyordu artık. işine gelmişti sanki...