Start verildi ve koşu başladı dış kulvardan 6 numaralı cankız atak... öhöm... neyse savaş başladı.. Aynı repligi sırayla okuyoruz felan yönetmen kimi begenirse onu alacak. beni (ve onu) oraya alan hoca benim o rolu almam gerektiginde ısrarcı fakat oyunun yönetmeni sacmalama yeni gelen adama bu rol olurmu olmaz öle şey modundaydı. Ayrıca orasının kadrosundaki herkeste bana karsı garip bir cephe almıştı sonucta senelerdir tanıdıkları arkadaslarının rolunu , bir nevi ekmegine göz dikmiş gibiydim. ve herkes torpillimidir bu nedir kafasında bakıyordu bana cunki anlamsız bir sevgisi vardı hocamın bana karsı... Provalarda ben istenilen performansı sergileyemiyordum. tecrubesi beni ezip geçiyordu resmen onun kadar iyi tonlayamiyordum hiçbişeyi espri katmakta veya dogaclamada öne geçiyordum fakat tonlamaları , duruşu ve sahne teknigi bilgisi ile öne geçiyordu bariz olarak. bide arkadaslarını tanıyordu. butun grubu biliyor , oyunu biliyor , kim ne yapar ne yapmaz farkındaydı. Bense yeni gelmiş oyun veya ekip hakkında hiçbişi bilmeyen bir amatördüm.. Beni alan hocam bana bagırmaya başlamişti yapamiyorum diye. olmuyor diye aşagılamaya azarlamaya başlamıştı. bende iyice soguyup olaydan bunalıma dogru adım adım ilerliyordum cunkü cok zor bir durumdu bu benim için. Attan düşmüştüm resmen o kadar başarı hikayesinin sonunda böyle bir bozgun hiçte hoş degildi... Bu sırada benimkine basit bir rol vermişlerdi ve gayette iyi altından kalkıyordu bu basit rolün. ve o prova esnasında bir baktım ki bana acıyan gözlerle bakiyordu... içinde bir fesatlık sezdim o gün...