Tabi kızılay bize çadır vermedi çünkü ev sahibi değildik ce mahallemiz 3. Planda kalmış bir mahalleydi. Babam kırılan orgunu yok paraya satarak ikinci el bi çadır aldı. Sonra bolu valiliği düzceye yardım yapmak yerine düzceyi il yapıp kendi haline bıraktı. Belediye o zamanlar çadırdan bi kreş açtı. Beni de o kreşe göndermeye başladılar.

Kimseyle konuşmuyor sessiz sedasız kendi köşeme çekilip oyun oynuyordum. Oyun hamurundan babama org yapmıştım ve zütürdüm. Babamı ilk defa o zaman ağlarken gördüm. Yanlış bi şey yaptığımı sandım. Sabaha kadar ağladım uyku uyumadan kreşe gittim. Huysuzluğum üzerimde mızmız bir çocuk gibi köşede somurtuyor hiçbir oyuna katılmıyordum. O kreşin fellilerinden benden 2 yaş büyük 5 yaşında bi çocuk oyuna katılmadığım için bana kafa atınca öğrendim hayatın acı olduğunu. Tuvaletim geldi bahanesiyle çadıra döndüm. Tekrar da o kreşe hiç gitmedim.