dizlerim soyulurdu yürümek canımı yakardı. annemle pazara gittiğimiz günleri hatırlıyorum oyuncakçının önünden geçerken kafamı anneme çevirip o bakışlarımı hatırlıyorumda baya umut doluydu tabi sonra gelen hayal kırıklığı bitirirdi herşeyi biliyomusun.
takmazdı beni annem bir elimde poşet bir elim annemde hadi anne alalım derdim oyuncagı takmazdı hayır derdi çekerdim annemi o tarafa dogru ekmek kadar boyumla koca kadını oyuncakcının onune iterdim aglaya aglaya, gitmezdi almazdı bana onu. her pazardan geldiğimizde mor bi acuç içi ve kırmızı gözlerle yatağıma yatar düşünürdüm bazen düşünürken ağlardım. sonra biraz daha büyüdüm okula falan başladım o zamanda pek oyuncağım yoktu bi kovboyum vardı hep onunla oynardım tek oyuncağımdı o. bi keresinde öğretmen bi etkinlik gibi bi şey başlatmıştı çocuklar kullanmadıgı eski oyuncaklarını bi yere bağışlıyordu yetimhane falandır herhalde. herkes böyle cafvaflı kamyonlar askerler falan getirmişti bende elimde kovboyumla en arka sıramda oturuyordum. öğretmen elinde bi torbayla geldi herkes oyuncaklarını koymaya başladı. sıra bana gelmişti o anda 1 saniye düşünmeden kovboyumu torbaya attım. işte ben bu yüzden kaybettim hep. sonra büyüdüm biraz benimle birlikte dertlerimde büyüdü artık derdim oyuncak değildi hayatıma biri girmişti bi melek, 5. sınıfa giden kısa ve sarı saçlı melek. 9 yaşındaydım sanırım.