*
koşarak gittik doktorun yanına.
annem ağlayarak dua ediyordu hala.
doktorun yüzündeki ifade canımı acıtmaya yetmişti çoktan.
ters bi şeyler olduğu belliydi.
"ne olur ablama bir şey olmasın" dedim bebeği aklıma bile getirmeden.
belki yanlıştı,
evet o da bir candı ama diğeri ablamdı.
hatta ablamdan da öte annemdi.
bunu kaldıramazdım,
hadi ben kaldırdım ya eniştem, eniştem nasıl dayanırdı bu acıya.
o sert doktor resmen bakamıyordu yüzümüze.
-doktor, hani ablam nerde. dedim kafamdaki tüm kötü düşüncelerden bir anlık kurtulup.
resmen kendimi kandırmaya çalışıyordum ama kahretsin ki yemiyordum.
akıyordu hala gözümden bi şeyler.
doktor kafasını kaldırdı.
önce bana, sonra da enişteme baktı.
zaman durmuştu.
bir tek kelime daha etmeye cesaret edemedim.
kulağım sesli bir şekilde dua eden annemde, ben doktorun ağzından çıkacak kelimelere kilitlenmiştim.
kısa bir süre sessizlik oldu.
bu sessizlik aslında bana cevabı haykırıyordu ama duymak istemedim o an.
yalvaran gözlerle baktım doktora.
eniştem benden beter.
-başınız sağolsun. dedi doktor.
az önce ağladığımı zannediyordum ya,
o meğer hazırlık gözyaşlarıymış.
uzaktan bakıldığında aslında iyi dilekler içeren şu iki kelimeyi duymak aslında ne kadar da ağırmış.
inanmak istemedim, kabullenemedim.
ablamdı o, ölemezdi ki..
bebeğini, kocasını, beni, annemi bırakıp gidemezdi ablam.
o kocama yüreği bile yetmezdi bizi bin gibi bırakıp gitmeye.
yapamazdı.
-peki ablam, ablam nasıl. dedim doktora ölenin bebek, hayatta kalanın ablam olduğuna kendimi inandırmaya çalışarak.
doktor cevap vermedi ama doğumhanenin açılan kapısından çıkan küvezli araba ve içinde tahmin edemeyeceğiniz kadar küçük bir can verdi bana cevabı.
her yerinde bi şeyler bağlıydı bebeğin.
küvezi koştur koştur başka odaya aldılar.
ben yıkılmak üzereydim ama eniştem benden önce gitti.
yere yığıldı.
eniştemi gören sağlık görevlileri hemen yanımıza gelip sedyeye aldılar eniştemi.
ben de yıkılmıştım, içimde kocaman bir enkaz vardı.
ama amk ki güçlü olmak zorundaydım,
az ilerde bizi gören annem de bıraktı yere kendini.
ağlıyordu.
çaresizce ağlıyordu.
oğlunu göremeden ölen kızına ağlıyordu.
yavrusuna ağlıyordu, evladına ağlıyordu.
ben mi?
ben sustum beyler.
o ana kadar karı gibi ağlayan ben ablamın ölüm haberini alır almaz sustum.
ama öyle bi sustum ki çok derinlere gömdüm acımı.