Hiç haketmeyen insanların haketmedikleri yerlerde haketmedikleri şekilde yaşıyor olmaları sizin de canınızı sıkmıyor mu beyler. Yani 21 yaşındayım cebimde beş liram yok bin lira alıyorum anca evin borcu ödeniyor, öte yandan bakıyorsun ciğeri beş para etmez karaktersiz ne kadar insan varsa mal mülk sahibiler. Şimdiye kadar hiç haram yemedim, hiç bir insanın günahını almadım elimdekiler le mutlu olmaya çalıştım. Elimde olmadığı halde paylaşmaya çalıştım. Bir iki ay önce buralar da sevdiğim bi abi intihar etmişti. Çok üzüldüm, çok saçma geldi ölümü seçmiş olması. Ne olursa olsun hayatta yaşamaya değer şeyler olduğunu düşünürdum. Şimdi bakıyorum da aslında yokmuş be. Yaşamaya değer hiç bir tak yokmuş. Yatıyorsun kalkıyorsun çalışıyorsun, sürekli bi hedef, bu hedef gerçekleşince rahatlayacağını düşünüyorsun ama asla rahatlayamıyorsun. Bir hemstir gibi silindire konulmuşuz sürekli koşuyoruz nereye koşuyoruz niye koşuyoruz bilmeden bir hiç uğruna. Bazen en mantıklı şey geliyor bir kurşunla bütün bunları bitirmek. Sonra arkana bakıyorsun annen, baban kardeşin. Gözlerinin içine bakıyor. Büyük adam olacak ! Bizi rahat ettirecek der gibi. Ben büyük adam olamayacağım beyler ben anneme hiç bir zaman "Yeter sultanım, sen çalışma artık ben bakarım eve" diyemeyeceğim. Anlatamıyorum bunları arkadaşlarıma burada böyle anlattığıma da bakmayın. Normalde anlatamam böyle şeyleri kimsenin kimseyi tanımadığı bir yerde kolay oluyor işte dertleşmek. işin özü dostlar, bu dünya hiç de adaletli bir yer değil, bizde bu adaletsizliğin tam ortasına bırakılmış savunmasız yetim çocuklarız.
iyi bakın kendinize...