*
normalde plakasını alırsınız di mi?
o panikle ben almadım,
çoğu şeyi unutmayan ben arabanın markasını bile hatırlamadım o şokla.
sadece siyah bir arabaydı, o kadar.
o an ilgilendiğim tek şey ablamdı.
annem hala yattığı yerden kalkmamıştı.
o da şoktaydı.
daha önce ablamı evde kanlar içinde gördüğüm için bilinçaltım bana "kanama varmı yok mu diye bak" diyordu.
her ne olursa olsun utandığım için kafamı yana çevirerek, göz ucuyla bakarak sıyırdım ablamın eteğini.
kan vardı bacaklarında.
farkında değildim ama o an bir yaş süzüldü yanağımdan.
ağlıyordum lan beyler.
yiğenimin bu huur çocukları yüzünden ölmüş olabileceğine ağlıyordum,
ablamın verdiği mücadeleyi bu kansızlar yüzünden kaybettiğine ağlıyordum.
arabanın etrafına şerefini gibtiğim meraklıları toplanmıştı polis ilerden dönüp gelmeden önce,
ama mevzu tamamen bittikten sonra gelmişti hepsi.
çıkıp hepsine "demin nerdeysiniz ulan şerefizlerrrrr" diye haykırmak istedim bir an, ama sustum.
-anne. dedim.
annem kaldırmadı başını.
-annneeeee. dedim yüksek sesle.
annem nefes alıyordu, görebiliyordum ama yine kaldırmadı kafasını.
-anneee, kan var anneeee. diye bağırarak ağlamaya başladım.
annem zor da olsa kaldırdı kafasını.
ablamın bacak arasına doğru bakıyordu.
sonra bana döndü iki koltuğun arasından uzanan annem.
kollarımı kaldırdı ve baktı.
resmen gözleriyle "çok şükür" dedi annem.
kollarımın arka tarafını çevirince anladım.
huur çocukları camı patlattığında refleksle yüzümü korumak için kollarımı siper ettiğimde kanamıştı muhtemelen kollarım.
ablama bakarken de benden bulaşmıştı kan.
ama ben o panikle bunları düşünemeyecek, kollarımdaki kanı göremeyecek kadar maldım.
bir nebze de olsa rahatladım.
derken kalabalığı yara yara polis geldi.
-ne oldu burda hemşerim, kaza mı geçirdiniz. dedi etrafına bakınarak.
cevap veremeyecek kadar kötü durumdaydım.
-ambulans çağırın. diyebildim sadece.
-biz çağırdık. dedi kalabalıktan biri.
zor açılan kapıdan önce beni indirdi polis.
arabanın etrafını dolanarak sonra annemi indirdik arabadan.
ablam hala baygındı ve arabadaydı.
kapıyı açarak ablamın suratını iki yana salladım.
acımadan tokatladım bu sefer ama hiç bir tepki vermedi.
sadece nefes alıyordu.
-ne oldu burda. diye tekrarladı polisler.
-arabamın önünü kesip saldırdılar. dedim hala nefes nefese kelime kelime.
-yapanları tanıyor musun? dedi diğer polis.
mantıklı düşünmeye çalışıyordum.
o an için çok da mantıklı bir sebep bulamasam da.
-hayır tanımıyorum. dedim
-dur sakin ol, su getirin arkadaşa. diye kalabalığa bağırdı polis.