ulus'ta çankırı caddesinde bir yurtta kalıyorum. okulada metroyla gidip geldiğimden dolayı bilen bilir o atatürk heykelinin aşağısında ki yolu kullanıyorum. birgün yine o yoldan yurda giderken bir reklam panosunun arkasında çöp birikintisi -şu mavi poşet olanlardan- duruyordu. zaten ankara'nın merkezi yerlerinde çöp konteynırı olmaz millet çöpünü bağlar belli köşelere koyar. neyse 45-50 yaşlarında bir teyze o çöpleri karıştırarak ufalanmış ekmek tanelerini, (bazısı küflü-çoğu zaten yenmeyecek şekilde) çöplerden seçip bir köşeye koyuyordu. O anda vicdanım nasıl sızladı, kendimi nasıl kötü hissettim anlatamam. Zaten ben cebimde ufacık bir miktar parada olsa ya cami çıkışında, ya yolda giderken elinde bebeğini taşıyan ve durumundan anladığım kadarıyla zor durumda olan, ve ya her haliyle zor durumda olan birine ya direkt yardım eder ya da bir şey satıyorsa o sattığı şeyden alıp o kişiye yardım etmeyi seven ve bundan zevk alan, insanlarıda teşvik eden biriyimdir. ama nasıl olduysa kendimi o kadar kötü hissetmeme rağmen, o teyzenin o haline başında durup bakmama rağmen yanından geçip gittim ve dahası geçip giderkende hala dönüp dönüp arkama bakmama ve vicdan muhasebesi yapmama rağmen o kadına dönüpte yardım etmedim. işte o gün o halimden çok utandım. o çankırı caddesi pavyonların olduğu ve gece hayatı sabaha kadar süren bir caddedir. bi geceleri o fuhşiyata, insanların hayvanlar gibi eğlenmesine bir gecede binlerce lira harcayıp yardıma muhtaç insanlara 1 lira dahi vermeyen(o bir lira onlar için çok büyük paradır) insanlara bi de o teyzenin yanından en az benim gibi binlerce insanın yanından geçip-gidip umursamamasına bakıyorum. ve gerçekten o gün hem kendi adıma hemde yaşadığım muhit adına çok utandım. ha şimdi öyle yardıma muhtaç insanları görsem eline ayağına kapanıp "takunu yiyim abla-abi ne olur onları bırak gel benle ne ihtiyacın varsa gücümün yettiğince(evet öğrenciyim) yardım edeyim derim " ama iş işten geçti bi kere. bende utancımla kalıp kimseye anlatamadım.