1 hafta içinde yola çıkacaktık istanbula doğru yola vize taraflarına geldiğimizde yol kenarında bir grup insan vardı duruyorlardı 70 kişi civarlarındaydılar. bizim otobüs geçti, kamyon geçti en son otobüs geçerken korna çaldı. çalmaz olaydı huur çocuğumuz hastahanedeki bine benziyen 70 tane zombi...

hepsi çıldırmış gibi koşup otobüsün üstüne atladılar biz durduk indik ateş açtık fakat ölmüyorlardı. en arkadaki otobüs devrilmişti içindeki herkes neredeyse ölmüştü. yapıcak bişeyimizi yoktu aceleyle otobüse binip bastık gaza. bir kaçı takip ediyordu. ateş ederek dıbına kodumun zibidilerinden kurtulduk.

ama çok kişi kaybetmiştik 29 kişi kalmıştık işin tek iyi tarafı bizim ilk gruptan kimse ölmemiş ve yiyecek erzaklarına bir şey olmamıştı.. istanbula gelmiştik yavaş yavaş hava kararıyordu. istanbulun girşinde ki toki evlerine gittik. tüm eşyaları boşaltıp en üst kattaki bütün dairelere kurulduk. gece herkes mutsuz bir şekilde uykuya dalmıştı.

işin korkutucu yanlarından biri istanbul ölüm kokuyordu. hiç canlı birini görmemiştik. gerçi daha istanbula girememiştik ama yinede bu bizi üzmeye yetti.