Yaklaşık 4-5 gün kadar bekledim Gizemi elim kolum bağlı.Bu süre zarfında bir kez göstermişlerdi bana. Girdiğimde saçlarını okşadım dokundum yüzüne. Uyurken daha da masum olduğunu fark ettim. Daha mutlu görünüyordu yüzü. Kafasındaki dikişler yaralar bereler onları çıktıktan sonra fark etmiştim. Gizem benim için yalnızca güzellik anldıbına geliyordu. Onun kötü bir yanı yoktu.O çirkin olamazdı.Her şey en çok ona yakışırdı. Gizemin yoğun bakımdaki bir haftasını doldurmuştu. Bazen doktorlar geliyor metabolik ritimleri düzeldi hasta iyiye gidiyor diyodu bazen gelip her şeye hazırlayın kendinizi sonuçlar sizi üzebilir diyorlardı. Gizemden bile daha dalgalıydı tavırları ne dedikleri belli olmuyordu.Ama en azından Gizemime yakışıyordu bunlar da çok sevimsiz duruyordu. Gizemin yoğun bakımdaki 8.gününde dışarıya anne babasının ihtiyacı olur diye temel bi şeyler almaya gittim. Saat öğlen 12-1 falandı. Biraz meyve suyu bisküvi peçete su falan almıştım. Kararlıydım Gizemi oradan alıp zütürecektim adeta kamp hazırlığı yapıyordum.Ya Gizemle beraber çıkacaktık oradan başka çaresi yolu yordamı yoktu. Döndüğümde anne babasını bulamadım. Arkadaşlar da yoktu. Sonra hemen yoğun bakım odasının yolunu tuttum beklediğimiz odanın bir üst katındaydı ama ben o merdivenleri atarken inanın 10 yıl gitmişti ömrümden. Köşeyi döndüm yoğun bakım odasının önünde Gizemin bayılan annesini gördüm ilk önce. Sonra oturup kalmış babasını sonra abisini sonra arkadaşlarını... Anlamam geç olmamıştı Gizemim beni bırakıp gitmişti. Gizem dayanamamıştı daha fazla.O masumluk abidesi kızı bizden koparıp almışlardı. Elimdekileri attığım gibi koşarak çıktım hastaneden koştum koştum... Yorulana kadar koştum hiç tanımadığım bir yere gelince de durdum. Oturdum olduğum bir yere. Ağlamaya başladım.Her şey bitmişti artık.Ne Gizem kalmıştı ne onun sıcak gülüşü ne de kokusu.Bir daha kimse bana s harfini peltek bir şekilde söyleyerek salak demiyecekti. Kimse bana o kadar güzel teşekkür etmeyecekti. Kimse beni onun kadar güzel aşağılamayacaktı. Kimse beni onun kadar sevmeyecekti. Kimse beni onun kadar beklemeyecekti. Kimse onun kadar güzel bakmayacaktı gözlerime. Kimse onun kadar güzel olmayacaktı bir daha. Kimse onun kadar samimi davranmayacaktı. Kimse onun kalbimdekini yerini dolduramayacaktı. Benim için karşı cins diye bir şey hiç var olmayacaktı bir daha.ben eşsiz kalmıştım. Diğer yarım gitmişti. Benim eşsiz güzelliğim gitmişti. Bana verilen en güzel nimet elimden alınmıştı. Bundan sonra hep karnıaç yoksul bahtsız bir adam olacaktım. Adam olacaktım artık çocuk değil. Bunca yük bir çocuğun üstüne binemezdi çünkü. Kokusunu içime çekmeye kıyamadığım meleğimin artık toprak kokusuyla yetinecektim. Yıllardır açılamadığım kıza artık her yerde haykıracaktım sevgimi. Atacağım her adımda yiyeceğim her lokmada bir parça Gizem olacaktı.Ben onu hep iyi anılarımda yaşatacaktım. Zaten onunla olan hiçbir anım kötü değildi.Her anını sevmiştim onun.Bir saniyesini bile boşa harcamamıştım.Tek pişmanlığım ona açılamamak olmuştu.Her gün içimi kemiren her gece yatarken boğazımdan düğümlenen bir şey olarak benimle ölene kadar gelecekti bu.Gelmesini de isterdim.O benim Gizemden kalan son utangaçlığımdı. Koskoca 12 yılda bir kez öpmüştüm Gizemi bir kez içime çekmiştim kokusunu.Bir kez sarılmıştım ona belki de bir kez mutlu etmiştim onu öperek.Son olacağını bilsem bırakır mıydım onu öylece. Doyasıya öper içime çekerdim kokusunu.18 Ocakta doğarak bana lütfedilen bu güzellik 5 Kasımda elimden alınmıştı.